“what do you do here exactly?” Vraag ik aan Michelle. Tijd om een lang antwoord te geven heeft ze zeker, Windows zal nog zeker 5 uur bezig zijn met te installeren. Ik kan niets doen ondertussen…

Ze woont al bijna 3 jaar in Tanzania. Ze is hier voor “hope of the nations”, een christelijke ontwikkelingsorganisatie uit de VS. Ik heb al veel goeds gehoord over hen. Ze hebben hier verschillende projecten, van een lagere school tot volwassenenonderwijs tot voedselbedeling.

Ze zijn hier nu al 10 jaar succesvol bezig met projecten die stand blijven houden. Ieder jaar nemen ze meer en meer lokale mensen aan om de organisatie te besturen. Momenteel komt 2/3 van het bestuur uit Tanzania en ze draaien beter dan ooit tevoren. Kinderen die van het straat geplukt zijn en een deftige opleiding kregen in hun scholen zijn nu, 10 jaar later, de organisatie aan het besturen. Doe ze dat maar eens na!

Dat allemaal zonder bijbedoelingen? Natuurlijk niet! De christelijke propaganda druipt er vanaf. Wil je eten? Kom dan eerst even naar een Bijbellezing luisteren. Wiskunde: Jezus doopt 5 mensen per uur, als hij een halve dag aan het dopen is, hoeveel mensen heeft hij gered?

Is dat een probleem? Misschien. Kigoma is een stad met 50% christenen en 50% moslims. Het laatste wat ze hier nodig hebben is religieuze polarisatie. Hier heb je veel dialoog nodig in plaats van mensen die overtuigd zijn dat zij een monopolie hebben op de waarheid.

Michelle zelf is zeker voor dialoog vatbaar. Ze gaat er mee akkoord dat “meerdere vrouwen mogen hebben” meer door de cultuur dan door de religie is. Ze komt zeer goed overeen met een moslima en ze vind dat die “goed leeft”. Nu maar hopen dat ze het ook zo aan de kinderen leren.

Een kind word rap overdonderd door de wonderen van de natuur. Dan kan je gemakkelijk zieltjes winnen door te zeggen “dit is het werk van God, God is groot” maar daarmee stop je ook de drang van het kind om verder te zoeken naar antwoorden. Als je het kind laat verderzoeken dan leert het kind ook dat de waarheid soms helemaal anders is dan wat je op het eerste zicht ziet…

Michelle zelf heeft een zeer progressief beeld over God en geloof. Ze zegt dat God niemand is om bang van te zijn, maar om lief te hebben. Ze gaat er mee akkoord dat iedereen een directe en persoonlijke relatie met God kan hebben, zonder dat daar een priester of paus aan te pas moet komen. Ze vind ook dat religie en geloof teveel als een set van regeltjes en gebruiken word aangebracht ipv een manier om naar de wereld te kijken.

Ik twijfel of iedereen zo denkt bij hope of the nations maar ik zal het snel te weten komen. De avond is nog lang niet rond.

Wordt vervolgd.